De moeder het water

Ik ging naar moeder om haar terug te zien.

Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en

leeg, als keek zij naar de verre overzijde

van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien

- toen ik daar stond op het gazon, pils gedronken

in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd

ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid -

misschien zou 't goed zijn als nu Psalmen klonken.

Het was mijn moeder, het lijfje dat daar roer-

loos stond in 't gras, alleen haar dunne haren

bewogen nog een beetje in de wind, als voer

zij over stille waatren naar een oneindig daar en

later, haar God. Er is geen God, maar ik bezwoer

Hem Zijn beloften na te komen, haar te bewaren.

------------------------------------------

uit: 'Tot het ons loslaat', 1997

Rutger Kopland.

Voor wie dit leest

Gedrukte letters laat ik U hier kijken,

maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,

mijn hete hand uit dit papier niet steken;

wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.

O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.

Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;

verzacht het vreemde door de druk verstenen

van het geschreven woord, of spreek het uit.

Menige verzen heb ik al geschreven,

ben menigeen een vreemdeling gebleven

en wien ik griefde weet ik niets te geven:

liefde is het enige.

Liefde is het meestal ook geweest

die mij het potlood in de hand bewoog

tot ik mij slapende vooroverboog

over de woorden die Gij wakker leest.

Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn

en door de letters heen van dit gedicht

kijken naar uw lezende gezicht

en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.

Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,

zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;

en laat Uw blik hun innigste niet raken

tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.

Lees dit dan als een lang verwachte brief,

en wees gerust, en vrees niet de gedachte

dat U door deze woorden werd gekust:

Ik heb je zo lief.

Leo Vroman

Uit: 262 Gedichten

Querido, 1974

Geen kind meer

Je leeft je eigen leven,

wat zij er ook van vindt,

je bent allang geen kind meer.

Je wilt erover praten,

maar niet op die manier,

je zult haar best verdriet doen,

maar niet voor je plezier.

Wat moet je nog met haar en

met haar ouderlijk gezag?

En dan opeens, dan is-ie er, die dag…

De dag waarop je moeder sterft,

de dag die je dagen

van dan af aan wat grijzer verft,

al hou je niks te klagen:

je hebt je goede vrienden nog,

die staan je ook dichtbij

en als je soms een minnaar zoekt,

dan staan ze in de rij.

Maar niemand zal meer weten

hoe je met je pop kon spelen

en niemand zal nog ooit

je vroegste vroeger met je delen.

De dag waarna je nooit meer

kwetsbaar wezen mag en klein,

de dag waarna je nooit meer kind zult zijn.

Wat al die jaren fout ging

komt dan niet meer terecht

en wat je nog wou zeggen

blijft eeuwig ongezegd:

de machteloze frasen

van je genegenheid

en dat het niet haar schuld was

en ook dat het je spijt.

De dingen die je lang niet zeggen kon

en zeggen wou

en dan zo graag nog één keer zeggen zou…

De dag waarop je moeder sterft,

dat jij wordt losgelaten

en al haar eigenschappen erft,

die jij zo in haar haatte:

de scherpe tong, de bokkenpruik,

deze zure schooljuffrouw,

die zullen ze dan binnenkort

herkennen gaan in jou.

En hoop´lijk ook de and´re kant:

de aardige, de zachte,

maar of je die hebt meegeërfd

valt nog maar af te wachten.

De dag waarna de rest

een kwestie wordt van tijd en pijn,

de dag waarna je nooit meer kind zult zijn.

Jan Boerstoel

mei 1993

En toch

voel ik mij vaker kind

nu zij beiden

in het niets schijnen opgelost

zijn ze mij meer dichtbij

nu ik ze niet meer aanraken kan

(Kate)

Waarom zouden wij niet als een oester zijn,

die van zijn pijn een prachtige parel maakt

(ergens gehoord)

Breng uw lichaam naar een plek waar uw pijn verdwijnt.

Weet je nog de dag dat ik jouw nieuwe auto mocht lenen en er een deuk in reed?

Ik dacht dat je heel erg boos zou worden.

Maar dat deed je niet.

Weet je nog de dag dat ik moest overgeven en jouw tapijt onder de aardbeienvlaai zat?

Ik dacht dat je me zou haten.

Maar dat deed je niet.

Weet je nog de dag dat je mee moest naar het strand en het ineens begon te regenen zoals jij al had gezegd?

Ik dacht dat je zou zeggen "Dat zei ik toch!".

Maar dat deed je niet.

Weet je nog de dag dat ik met iedere jongen flirtte om jou jaloers te maken en jij dat ook echt werd?

Ik dacht dat je me zou verlaten.

Maar dat deed je niet.

Weet je nog de dag dat ik was vergeten te vertellen dat er een dresscode voor dat feest was en jij als enige in een spijkerbroek verscheen?

Ik dacht dat je boos weg zou gaan.

Maar dat deed je niet.

Ja, daar waren veel dingen die je niet deed. Maar je bleef bij me, hield van me en beschermde me.  

Er waren heel veel dingen waarvoor ik het met je wilde goedmaken zodra je terug zou komen uit Vietnam.

Maar dat deed je niet…

(onbekende vrouw, kwam ik net zomaar tegen)

afscheid

Lieve ........

Na 40 jaar, uit het oog

vonden we elkaar weer terug.

Je vond me via facebook en zocht me op

de B&B was te onpersoonlijk

je sliep in Saar's bed.

Sjonge meid,

wat was dat vertrouwd weer.

Na jou had ik nooit meer

zo een echte vriendin.

Ik wist niet

dat ik je zo gemist heb.

Herinneringen flarden

door mijn hoofd.

Boompje klimmen;

worteltjes en appels jatten;

de Marokkanen in Casa Blanca

de exhibitionist bij Educaboek;

Fietsen naar Vianen

op de thee bij meester Kraaijkamp;

Zwemmen bij de Welborn

en liggend in het gras in de Vicarystraat

praten, kletsen, bomen

urenlang

met niemand zo

je maakt me bang.

En nu, ben je ziek

zwaar ziek.

Ik nog mopperen in mezelf

dat je conditie te slecht was

voor het strand.

Dacht dat het door je roken kwam.

Alexandrium werd een alternatief

shoppen, chinees, Primark en

praten, kletsen, bomen

urenlang

Jaloers was ik altijd op jouw slank figuurtje

Ik met mijn sterke gezonde lijf,

denk ik.

Jij, toen al de kanker in de jouwe

Vrees ik.

Shit happens Wil

ik val stil

Jane

Mooi Jane !

Jane

Dikke knuf,Jane

Jane, heart. Doet wat met me. ..

Liefde van later.

Verwerking, nasleep en integratie.

Rauwe rouw verduren tot die verdwijnt.

Liefde van later.

Vechtscheiden van vader van mijn kidz,

zijn gedrag haten en hèm zelf daar los van zien.

Liefde van nu

verwerking, nasleep en integratie.

triolet met het lied liefde van later van Herman van Veen ter inspiratie

Kerkhof op Schier

ik mijmer in mezelf

verzink in de zerken

kerkhof op Schier

konfrontaties hier

met hun en mijn verleden

kerkhof op Schier

ik mijd mezelf

Vredenhof.                                                                                                      

Ik loop door de duinen, ontvlucht mijn gezinnetje.

Even geen gezelligheid, spelletjes,TV of muziek.

Ik voelde het verleden drukken en zo ook de muren om me heen. Moest eruit!

De zoute zeelucht vermengt zich met mijn zilte tranen; meeuwen

scheren langs en krijsen. Zij hebben honger, ik honger naar gerechtigheid.

Eenmaal op het Vredenhof aangekomen kom ik tot rust.

Drentel wat langs de graven en lees sommige zerken.

Teveel jongens lieten het leven hier; teveel moeders ook

moesten hun kinderen missen. Verdriet verandert, wordt boosheid.

Zo gemeen als het leven vaak is, gemener nog is soms de dood.

Oorlog nam hun kinderen weg; vredestijd de mijne.

De pijn schrijnde jarenlang. Nu jeuken slechts de littekens nog.

Het ondraaglijke bleek te verduren, accepteren en verwerken.

Het kreeg een plekje. Symbolisch is dat plekje hier voor mij.

Hier vind ik vrede, met mezelf.

Wie ben ik, dat ik hier mag komen?
Wie ben ik dat ik hier mag zijn?

Ik ben een nazaat, een toeristische Schier-fanaat

en kan weer terug, naar mijn gezin.

draadje van Pelle
helpt me weer een beetje
dingen delen, beetje loslaten weer
n.a.v. nieuwe ontwikkelingen
life goes on
and on
and on.................

Op 10-8-2019 om 11:00 zei lady jane:

 

 

 

Kerkhof op Schier

 

ik mijmer in mezelf

 

verzink in de zerken

 

kerkhof op Schier

 

konfrontaties hier

 

met hun en mijn verleden

 

kerkhof op Schier

 

ik mijd mezelf

 

 

Vredenhof.                                                                                                      

 

Ik loop door de duinen, ontvlucht mijn gezinnetje.

Even geen gezelligheid, spelletjes,TV of muziek.

Ik voelde het verleden drukken en zo ook de muren om me heen. Moest eruit!

De zoute zeelucht vermengt zich met mijn zilte tranen; meeuwen

scheren langs en krijsen. Zij hebben honger, ik honger naar gerechtigheid.

 

Eenmaal op het Vredenhof aangekomen kom ik tot rust.

Drentel wat langs de graven en lees sommige zerken.

Teveel jongens lieten het leven hier; teveel moeders ook

moesten hun kinderen missen. Verdriet verandert, wordt boosheid.

Zo gemeen als het leven vaak is, gemener nog is soms de dood.

Oorlog nam hun kinderen weg; vredestijd de mijne.

De pijn schrijnde jarenlang. Nu jeuken slechts de littekens nog.

Het ondraaglijke bleek te verduren, accepteren en verwerken.

Het kreeg een plekje. Symbolisch is dat plekje hier voor mij.

Hier vind ik vrede, met mezelf.

 

Wie ben ik, dat ik hier mag komen?
Wie ben ik dat ik hier mag zijn?

Ik ben een nazaat, een toeristische Schier-fanaat

en kan weer terug, naar mijn gezin.

even omhoog, nu op Schier komen er herinneringen weer omhoog
net als dit draadje☺

Volgens mij kan je een hoop zien in die tekst  het is zeer multifunctioneel  je pakt er uit  wat je op jezelf kan  betrekken  ..

uitzicht
Pickwick vraagt wat is je kostbaarste bezit
ik verbrand mijn tong terwijl mijn lijf verlamd naar buiten ligt te kijken
ik heb uitzicht op een vrouw die leeft
wat kan ik schrijven met een hand
die hapert bij het woord genocide
een arm die verkrampt bij het vasthouden van een kartonnen bord
een mond die verstomd is, die enkel kan herhalen wat al is gezegd
Pickwick vraagt wat is het eerste waar je aan denkt als je de kraan openzet
hoe voelt het om dagelijks op te staan
zonder kleerscheuren
ik loop langs grachten onder een lucht die helderrood kleurt
en moet bedenken wat te eten, ook wanneer er bommen vallen
doen we boodschappen bij albert heijn
vanochtend had ik haast, ik was te laat bij de yoga
ik wiegde mijn lijf tot rust in de happy baby pose
depte mijn wang droog met een handdoek die rook naar robijn
Pickwick vraagt gaat het wel
welk liedje neurie jij het liefst
op een dag dat de lijkzakken opraken
welke drie voorwerpen zou jij meenemen naar een openluchtgevangenis
ik vouw mijn handen om een warme mok, dompel mijn schaamte
in water dat bruin wordt. er vliegen vogels langs het raam
er zijn mensen die zich druk maken om het weer van morgen:
de lucht blijft grijs, het zal niet warmer dan twaalf graden worden
nog altijd weinig kans op een rakettenregen

hoeveel kinderen zou je willen
als je er geen zou kunnen redden
wat doe jij om je hoofd leeg te maken
welke kans wil je nog eens grijpen
het is maandagochtend,

ik wil dit gedicht niet schrijven
want als het af is is er niets dat ik kan doen

dit gedicht stuurde mijn dochter me net op, nadat ik vertelde hoe ik me voelde na het 
zien van de film Golda. Ze heeft andere meningen, demonstreert zoals ik ooit ook.
Ooit begon de jom kipoer oorlog op mijn verjaardag, werkte ik in Kiriat Shmona en kwam
gedes-illusioneerd terug uit Israel. Er is weinig veranderd, er wordt minder gerookt, dat wel,
maar nog net zo veel geleden. En er zijn geen winnaars, nooit, in oorlogen zoals deze.

Op 25-10-2023 om 21:56 zei lady jane:

hoeveel kinderen zou je willen
als je er geen zou kunnen redden
wat doe jij om je hoofd leeg te maken
welke kans wil je nog eens grijpen
het is maandagochtend,

ik wil dit gedicht niet schrijven
want als het af is is er niets dat ik kan doen

Gisteren gelezen
Er kwam van alles naar boven
Ik wilde dit gedicht niet lezen
De trein van Westerbork naar Auschwitz richting oven

Haar familie uit Amsterdam is nooit vergeten
De bundel over ons is jaren later verschenen
Over wie ze waren vergeten

Ik heb nooit een kinderwens gehad
Geen dagboek geschreven
Geen Schindlers list hoeven maken
Geen Sophie's Choice hoeven maken

Wat zou ik kunnen doen
Behalve geen kinderen op deze wereld zetten

Wat kon ik anders
dan deze dochter baren
die zulke gedichten schrijft
zij moest geboren worden