Ik denk dat alles wat gezegd moet worden al gezegd is inmiddels @Quinn, dus hier gewoon blijven posten, als je dat niet zou doen dan missen we jou oprecht. 

Ja @Quinn: go, alsjeblieft! Prima zo en leerzaam

19 uur geleden zei Quinn:

is dit eigenlijk nog wel de plek om met mijn steeds weer hetzelfde gezeik aan te komen?

Dit is dé plek om telkens weer met je gezeik af te komen @Quinn. Niet opgeven 

Ik weet wel dat anderen ook wel de mist in gaan, maar het wordt zo goed weer opgepakt. Hup, door. Leven. Gewoon dat, leven, in plaats van overleven. Positief en optimistisch, hoopvol en dat soort. En dan komt deze depressieve lullig weer om de hoek kijken als een soortement Atlas.

Of Sisyfus; en maar duwen.

Quinn... waarom zou jij dat niet kunnen? 

1 uur geleden zei Quinn:

Of Sisyfus; en maar duwen.

En wie legt jou die kwelling op Quinn, de goden?
Komt de teleurstelling van de onmogelijke opdracht niet prima van pas om gebruik te rechtvaardigen?  Zo werkt verslaving toch? 

Nee @Maverick, het gaat niet om het drinken, maar om het verdoven zelf, om die blijvende noodzaak. Ken je het gevoel van vallen, constant vallen zonder dat er een bodem is? Steeds donkerder, steeds dieper, steeds verder. Anderen kunnen leven, verder gaan, verwerken. Waarom wil het mij niet lukken, blijf ik vallen? Ik wil ook leven, het hoeft niet lang, het hoeft niet groots, als het maar van mij is. En het lukt niet. Elke keer als ik denk steviger te staan, komt die golf weer aanrollen en gaat het vallen weer verder. Drinken helpt maar even, pillen helpen maar even, alle lapmiddelen werken maar zo kort.

Dus. Gaat niet zo goed met me.

Natuurlijk gaat het om verdoven, het middel doet helemaal niet ter zake.
Dat is altijd kortstondig en uiteindelijk destructiever dan dat wat je ermee probeert te laten verdwijnen.

Het gaat om de aanleiding niet het gebruik, zolang je terug blijft grijpen naar verdoving ga je iets uit de weg, het moet weg en als het niet zo weggaat dan dwing ik het met verdoving. Maar het lost niets op, het moet niet weg, je moet er juist iets mee.
De noodzaak om te verdoven is eigenlijk de noodzaak om aan de slag te gaan met dat wat je zo kwelt.

Kak, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen.
Voor mij was het iig op mijn manier een soort van vrede krijgen met mijn verleden, de kwellingen bespreekbaar maken ook al kwam er vaak onbegrip van de andere kant. 
Ik wilde anders, en ook al kwam er geen bevredigend antwoord, het mocht geen aanleiding meer zijn. Zo min mogelijk onrust en leegte meer veroorzaken.
Gek genoeg leek uiteindelijk voor mij de grootste leegte uit het verdoven zelf te komen. 
Volgens mij  is het puinruimen Quinn, ik hoop dat je de kracht en de moed vindt om daar aan te beginnen en/ of (verder) mee door te gaan.
 

hug van mij.
 

3 uur geleden zei Quinn:

Ik weet wel dat anderen ook wel de mist in gaan, maar het wordt zo goed weer opgepakt. Hup, door. Leven. Gewoon dat, leven, in plaats van overleven. Positief en optimistisch, hoopvol en dat soort.

Je hebt denk ik veel mensen (waaronder ik) die niet schrijven als het slecht met ze gaat. Wat ze wel schrijven lijkt dan idd geweldig. Ik heb maandenlang gek#t achter de rug, eigenlijk al ruim 2 jaar dat ik minder goed ga dan daarvoor. En daarvoor ging ik 3 jaar lekker en daarvoor 20 jaar slecht  

Ik weet dat je veel depressief bent en dat ken ik niet en kan/wil ik weinig over zeggen, maar nogmaals ga niet af op wat men hier schrijft want dat is alleen de façade...

3 uur geleden zei Quinn:

Ik wil ook leven, het hoeft niet lang, het hoeft niet groots, als het maar van mij is.

Deze woorden die je nog niet eerder schreef raken me diep Ze breken mijn hart en geven me hoop. Misschien kun je daarin je motivatie vinden om jezelf niet langer te verdoven.

En dat anderen stoppen, dingen verwerken en verder gaan met het leven is niet het hele verhaal. Na het stoppen begint het werk immers pas. 
 

En er wordt niemand achtergelaten. You my ride or die. 

6 uur geleden zei Quinn:

Ken je het gevoel van vallen, constant vallen zonder dat er een bodem is? Steeds donkerder, steeds dieper, steeds verder. Anderen kunnen leven, verder gaan, verwerken. Waarom wil het mij niet lukken, blijf ik vallen? Ik wil ook leven, het hoeft niet lang, het hoeft niet groots, als het maar van mij is. En het lukt niet. Elke keer als ik denk steviger te staan, komt die golf weer aanrollen en gaat het vallen weer verder. Drinken helpt maar even, pillen helpen maar even, alle lapmiddelen werken maar zo kort.

Dus. Gaat niet zo goed met me.

Ja dat gevoel ken ik, heel goed zelfs, te goed.

Jouw woorden, jouw verhaal.

Maar je beschrijft ook het mijne.  

Je hebt er eigenlijk niet zo gek veel aan, die virtuele hapjes. Maar ik leg toch maar drie chocoladesoezen hier neer: één voor Quinn, één voor Jannigje en één voor Reacher. Je weet het niet.
 

Ik heb geen flauw idee wat ik tegen je kan zeggen Quinn. Het gaat vast niet helpen maar ik stuur zeeën levensvreugde jouw kant op.

Bedankt voor het luisteren. Lezen. Je weet wel.

Zaterdag wist ik totaal niet meer wat te doen en ben ik uiteindelijk maar naar een vriend in de provincie gegaan. Voor de hond, voor buiten, voor gewoon weg van waar ik was. En die vent sleepte me dus mee met z'n eigen weekendplannen, in plaats van me weg te sturen of zich aan te passen aan mij. 

En toen liep alles dus helemaal anders dan het anders zou. 

Ondanks het drinken was het volgens mij toch winst.

Flexibiliteit is gelukkig een sterke eigenschap van de menselijke soort. 

We zijn drie weken verder... hoe is het nu met jou @Quinn? 
Gewoon een beetje rust en tevredenheid, dat zou ik je zo gunnen.... 
Ik zet even een bakje en wat lekkers voor je neer. 

Nog eentje, om het af te leren.

Je vriend, R 

Never give up, never surrender.

Op 22-11-2022 om 20:28 zei Quinn:

Never give up, never surrender.

Precies, nooit, nooit, nooit! 
@Quinn kom op, kop op, kop ervoor weer 

Twee maanden!

ik haal het eerste dichtregeltje er nog bij als referentiepunt.

Whose woods these are I think I know.   

Maand twee:

His house is in the village though;

@Reacher  and miles to go.