Op 15-6-2023 om 12:28 zei Strijkbout:

Ik kan het, als ik het maar écht wil. Dat is denk de enige echte sleutel. Voor ons allemaal

Wie is die ik die het graag wil? Is dat diezelfde ik die het later niet meer wil? 

Voor mij is het meer  een besluit, om niet te drinken, een gevolg van ervaringen.  Er niet meer omheen kunnen.  Zoals een ezel.  Een opkomend verlangen in de kiem kunnen smoren met gedachten aan hoe het zich in de werkelijkheid zal uitspelen, zonder twijfel.  Ontstaat er wel twijfel, nieuwsgierigheid, dan kan dat weer een jaar of anderhalf gedoe met wijn worden.  Dat heb ik er zoals het nu is niet voor over. Been there done that, zoiets.   Ik vind wil altijd zo veel belang krijgen. Zo'n aanjager van valse hoop die later weer instort. Weg wil.  Zelfhulpgoeroe's weten daar wel raad mee, met het creëren van valse hoop.  Als er een moment komt waarop je heel graag een roes wil, dan kun je denken: zie je, ik wil het nog niet echt. Doe mij eerst nog maar een zelf hulpboek of een podcast met een glas wijn.  Ik heb trouwens veel gehad aan zelfhulpgoeroe's.  

Als we er nou vanuit zouden gaan dat de wil zwak is, dan hoeven we daar niet meer zoveel van te verwachten.   Dan hoeven we niet te wachten tot we sterk zijn.  Goed genoeg.  

Op 17-6-2023 om 07:30 zei Etty:

Voor mij is het meer  een besluit, om niet te drinken, een gevolg van ervaringen.  Er niet meer omheen kunnen.  Zoals een ezel.  Een opkomend verlangen in de kiem kunnen smoren met gedachten aan hoe het zich in de werkelijkheid zal uitspelen, zonder twijfel.  Ontstaat er wel twijfel, nieuwsgierigheid, dan kan dat weer een jaar of anderhalf gedoe met wijn worden.

Ja, dit helpt mij inderdaad ook nog vaak het best. Ik speel dan de scene in m'n hoofd zo realistisch mogelijk af van hoe zo'n zuipavond in werkelijkheid gaat, tegenover hoe ideaal en héérlijk mijn verlangen ernaar het aan me presenteert om me ertoe te verleiden.

Of is dat niet wat je bedoelt?
 

@StrijkboutDat is inderdaad wat ik bedoel.  Het is het idee dat mijn wil bepaat dat het dit keer anders gaat lopen, dat mij de das om doet.  Want diezelfde wil kan ook een jaar niet drinken.   En ik heb dat vele malen herhaald, waardoor ik nu iets heb van: wie houd ik nou voor de gek?  

Vanuit een meer beschouwend perspectief zie je het gewoon steeds gebeuren. Zie je de herhaling achter elkaar geplakt.  En ben ik veel meer geneigd om er een les uit te trekken.   Het probleem te zien. 

1 uur geleden zei Etty:

@StrijkboutDat is inderdaad wat ik bedoel.  Het is het idee dat mijn wil bepaat dat het dit keer anders gaat lopen, dat mij de das om doet.  Want diezelfde wil kan ook een jaar niet drinken.   En ik heb dat vele malen herhaald, waardoor ik nu iets heb van: wie houd ik nou voor de gek?  

Vanuit een meer beschouwend perspectief zie je het gewoon steeds gebeuren. Zie je de herhaling achter elkaar geplakt.  En ben ik veel meer geneigd om er een les uit te trekken.   Het probleem te zien. 

Nee, precies... ik snap denk ik inderdaad wat je bedoelt. Maar 'het idee van de wil die bepaalt', beschouw je dit nou als iets dat wel of niet waar is? Je lijkt te zeggen van wel (want diezelfde wil kan ook een jaar niet drinken; wat dan ook blijkbaar dus lukt), maar je leek ook de wil als willekeurig en een beetje als 'n fopspeen te beschouwen in je eerdere reply

Om eerlijk te zijn sta ik er gevoelsmatig toch nog steeds wel een beetje in van: 'zo eens á twee keer per jaar' wil ik mij soms wel eens een weekje 'een terugval' toestaan. Waarbij de alcohol ook gewoon onomwonden de rol vervult van mezelf dan toestaan drugs te gebruiken. Want in feite is alcohol gewoon precies wat dat is.

En dan moet tegen die tijd maar uitwijzen of het ook mogelijk is dat op die manier te kunnen doen zonder gelijk weer echt terug te vallen in verslaafde gedoe. Eerst maar eens een echt lange tijd er vanaf blijven. En wie weet denk ik dan over een lange tijd wel: 'dat spul hoeft van mij helemaal niet meer'. Ook daarin kun je door de tijd heen natuurlijk weer veranderen in hoe je ertegenover staat als heel die band ermee in wezen vervaagt is... Ik vind het iig wel prettig voor mezelf voelen om een niet al te dogmatische houding tegenover alcohol te hebben, en tegelijkertijd het spul en m'n huidige relatie ermee zo realistisch als ik kan voor ogen te hebben en houden.

Op 21-6-2023 om 10:41 zei Strijkbout:

Nee, precies... ik snap denk ik inderdaad wat je bedoelt. Maar 'het idee van de wil die bepaalt', beschouw je dit nou als iets dat wel of niet waar is? Je lijkt te zeggen van wel (want diezelfde wil kan ook een jaar niet drinken; wat dan ook blijkbaar dus lukt), maar je leek ook de wil als willekeurig en een beetje als 'n fopspeen te beschouwen in je eerdere reply

 

Wat ik bedoel is dat de wil juist niet bepaalt, omdat ik na een jaar toch weer ga drinken. En achteraf zie ik nu dat dat nooit een goed idee was.  Wat wilde ik dan? Een jaar worstelen met hoeveelheden? Dacht het niet. 

Ik herken het niet dogmatisch willen zijn.  Ik wilde dat hele strenge niet, dat veroordelende als ik het toch deed. Niet van de buitenwereld, maar ook niet van mezelf. Alcohol gebruiken stond voor mij voor vrij zijn.  Maar ik zie dat dit in mijn geval een illusie is. En dat ik er mee in stand houd dat ik me eigenlijk heel onvrij voel. Afhankelijk. 

Tot nu toe  zet alcohol drinken iets bij mij in gang. Ik kan er geen genoegen mee nemen om het gevoel dat ik er van krijg te ervaren, en dan vervolgens onbelast een half jaar te wachten totdat ik het weer ga doen.  Dat komt denk ik omdat als ik alcohol drink, alle negatieve gevoelens en gedachten die ik heb over mezelf  en mijn leven verdwijnen als sneeuw voor de zon.    Het is een verschil van dag en nacht, na twee glazen.  Als drank geen optie is, dan heb ik van die negatieve gedachten niet zo veel last meer, het zijn maar verhalen , en ik heb zo mijn manier gevonden om het te accepteren dat ze er zijn. Ze niet zo serieus te nemen.  Ze hoeven niet meer weg.  Dat gaat vaker vanzelf, maar ik moet dat ook wel tegen mezelf zeggen, mezelf eraan herinneren dat ik me aan het verzetten ben tegen gevoelens die ik eigenlijk al aan het voelen ben.  Als drank wel een optie is, dan zie ik dat als ik het even moelijk heb,  het verlangen naar verlossing en verdoving me gaat beheersen, hoe subtiel aanvankelijk dan ook. Ik heb dat meer dan 20 keer (gok ik) kunnen  observeren.  Op een gegeven moment wordt het ongeloofwaardig.   Wat niet wil zeggen dat ik het niet toch weer een keer ga proberen.  

Ik moet mezelf dat goede gevoel dat drugs mij geeft niet aandoen.  Ik ga er onbeheersbaar van denken dat geluk van buiten komt en dat ik daar afhankelijk van ben.  Daar heb ik niet zoveel controle over, zie ik.  Hoe hard ik dat ook zou willen

Op 24-6-2023 om 07:16 zei Etty:

Wat ik bedoel is dat de wil juist niet bepaalt, omdat ik na een jaar toch weer ga drinken. En achteraf zie ik nu dat dat nooit een goed idee was.  Wat wilde ik dan? Een jaar worstelen met hoeveelheden? Dacht het niet. 

Ik herken het niet dogmatisch willen zijn.  Ik wilde dat hele strenge niet, dat veroordelende als ik het toch deed. Niet van de buitenwereld, maar ook niet van mezelf. Alcohol gebruiken stond voor mij voor vrij zijn.  Maar ik zie dat dit in mijn geval een illusie is. En dat ik er mee in stand houd dat ik me eigenlijk heel onvrij voel. Afhankelijk. 

Tot nu toe  zet alcohol drinken iets bij mij in gang. Ik kan er geen genoegen mee nemen om het gevoel dat ik er van krijg te ervaren, en dan vervolgens onbelast een half jaar te wachten totdat ik het weer ga doen.  Dat komt denk ik omdat als ik alcohol drink, alle negatieve gevoelens en gedachten die ik heb over mezelf  en mijn leven verdwijnen als sneeuw voor de zon.    Het is een verschil van dag en nacht, na twee glazen.  Als drank geen optie is, dan heb ik van die negatieve gedachten niet zo veel last meer, het zijn maar verhalen , en ik heb zo mijn manier gevonden om het te accepteren dat ze er zijn. Ze niet zo serieus te nemen.  Ze hoeven niet meer weg.  Dat gaat vaker vanzelf, maar ik moet dat ook wel tegen mezelf zeggen, mezelf eraan herinneren dat ik me aan het verzetten ben tegen gevoelens die ik eigenlijk al aan het voelen ben.  Als drank wel een optie is, dan zie ik dat als ik het even moelijk heb,  het verlangen naar verlossing en verdoving me gaat beheersen, hoe subtiel aanvankelijk dan ook. Ik heb dat meer dan 20 keer (gok ik) kunnen  observeren.  Op een gegeven moment wordt het ongeloofwaardig.   Wat niet wil zeggen dat ik het niet toch weer een keer ga proberen.  

Ik moet mezelf dat goede gevoel dat drugs mij geeft niet aandoen.  Ik ga er onbeheersbaar van denken dat geluk van buiten komt en dat ik daar afhankelijk van ben.  Daar heb ik niet zoveel controle over, zie ik.  Hoe hard ik dat ook zou willen

Sorry dat ik hier helemaal niet meer op gereageerd heb. Dacht 'dat doe ik later wel', en vervolgens nooit meer aan gedacht. Zo gaat dat vaak bij mij!

Ik snap je redenering helemaal verder. Het is ook echt een proces van uitproberen en kijken wat voor je werkt. Met vallen en opstaan etc.

Wat ik zelf iig wel gemerkt heb tot nu toe iedere keer, is dat m'n brein wel in een mum van tijd dan steeds weer terug gaat naar 'de oude modus'. Kwestie van dagen is dat.
Dan moet je echt weer opnieuw stoppen... en afhankelijk van hoelang je dan weer doorgegaan bent, bepaalt het hoe lastig dat is. Die verslaving verdiept zich dan ook met de dagen steeds een beetje meer of zo. Dus dan is het zaak om dus ook snel weer te stoppen en dat niet te ver door te laten gaan.

Ik weet dat het voor de gemiddelde gewone mens als krankzinnig klinkt om zo met drank om te gaan om het zo een paar keer per jaar jezelf toe te staan, maar ik ben wel realistisch genoeg om te zien dat het zo iig werkt en je dat dan dus voor lief moet nemen.  Ik ben niet heel bang aangelegd wat dat betreft en een beetje een psychonaut. Maar verslaving blijft tricky.

Voorlopig hou ik het iig nog op een flinke poos nuchter blijven.

De afgelopen tijd wel weer die momenten gehad overigens, van ineens enorme zin hebben in een drankavond. Maar ik probeer nu wel dan op die momenten echt naar dat onderliggende gevoel te gaan, die leegte die blijkbaar opgevuld wilt worden op die manier. Tot nu toe lukt het goed het zo te 'managen' en uiteindelijk weer vrede te vinden in het nuchter zijn. Helpt dan ook goed me alles realistisch voor de geest te halen.

@Strijkbout Ik vind het helemaal niet krankzinnig klinken. Dat doet me denken aan wat ik hoor van mensen die incidenteel drugs gebruiken, op een festival bijv en die dan voor lief nemen dat ze daarna een paar dagen flink down zijn.  Die weten waar het door komt en dan is het minder erg om je zo te voelen kennelijk.  En dat doet me weer denken aan me heel snauwerig en labiel en ongelukkig voelen, en als ik dan doorhad dat ik weer ongesteld moest worden, dan was van die gevoelens nog maar een kwart over.  Dat leerde me overigens dat de gevoelens er eerst zijn, en dan bedenkt mijn brein een verhaal dat er bij past.

Het psychonautische effect van alcohol vind ik erg beperkt.  Qua ontdekkingen is het voor mij vergelijkbaar met  een Rijnreisje met de Zonnebloem.   Ik heb er nooit diepere inzichten door gekregen. Door blowen wel in eerste instantie, al bleek al snel dat ik aan inzichten niet zo veel had als ik er niet ook handen en voeten aan ging geven.  Ik ben erg goed in ergens in blijven hangen.  Op de één of andere manier ontslaat alcohol mogen mij van me naar of bang mogen voelen. Aan het volgende moment van drinken denken helpt ook al om het weg te drukken.  En zo kom ik geen steek verder.   Dan blijf ik bang om de dingen te doen die ik eng vind. Overigens: dingen doen die ik eng vind maar uiteindelijk heel fijn, vanuit psychonautisch oogpunt gebeurt er dan een heleboel.  Een nuchtere toestand wordt zwaar onderschat.  Dat ik dat ooit saai heb kunnen noemen kwam door de bril die ik opzette. 

Het fijnste van alcohol en drugs is misschien wel dat je de (illusie van?) controle niet meer hebt. het leven gebeurt meer, er is geen verzet.  Moeiteloos?  

Op dit moment ben ik aan het experimenteren met of dat nuchter ook kan.  Ik merk dat het opgeven van verzet elke keer weer een dopamineshotje oplevert:)

Op 6-7-2023 om 11:47 zei Strijkbout:

Ik weet dat het voor de gemiddelde gewone mens als krankzinnig klinkt om zo met drank om te gaan om het zo een paar keer per jaar jezelf toe te staan,

Zo ga ik er ook mee om. Krankzinnig? Misschien. Beetje dom? Ook mogelijk. Het jezelf moeilijk maken? Zeker. Ik denk dat jij en ik meer gemiddeld en gewoon zijn dan je vermoedt. 

Ik lees hier vaker dat mensen elkaars verhalen herkennen, en eerst dachten dat ze de enige waren. Ik vind dat ook wel troostrijk. We modderen allemaal maar wat aan, zo af en toe.

Op 7-7-2023 om 07:15 zei Etty:

Het psychonautische effect van alcohol vind ik erg beperkt.  Qua ontdekkingen is het voor mij vergelijkbaar met  een Rijnreisje met de Zonnebloem.   Ik heb er nooit diepere inzichten door gekregen.

Hahahahahaha, ik moest lachen om deze opmerking!

Nee, helemaal waar ook. Alcohol is echt absoluut geen psychonautisch middel. Eerder het tegenovergestelde. Het vernauwt juist het bewustzijn nadat het opwekkende effect overgaat in het dempende effect.  

Bedoelde meer de waaghalzerij van weten dat door het te gebruiken je je brein weer in de verslavingsmodus brengt, dat dat een beetje een soort kamikazegedrag is en je zo wel een beetje met je brein/psyche speelt. Misschien niet de allerbeste woordkeus haha...

Net trouwens een lekker fietstochtje gemaakt, en zo met dat zomerse warme weer, komt ook dat verlangen naar 'vanavond drinken' ook weer op. Maar ja, de antabus.... het helpt iig wel uitermate goed om het consequent ieder ochtend in te nemen.  Anders was ik niet zo ver gekomen als nu weer....

Op de manier hoe ik het nu doe, moet ik echt willens en wetens besluiten de antabus te gaan staken, echt met vol verstand die keuze maken. En dat doe ik 's ochtends niet gauw. Dat was eerst anders als ik het dan een paar dagen niet had genomen en laat op de dag/'s  avonds 'ineens' dat idee er dan in vloog...

Ik dacht er vanmiddag dus wel weer aan. Maar ja, het kan dan gewoon niet. En dan ga ik verder en realistischer nadenken over waar ik dan eigenlijk naar verlang, en kom ik tot de conclusie dat hetgeen ik verlang eigenlijk best wel leeg is uiteindelijk, en dus niet echt de moeite waard. Ik zit me dan ook om 'vanavond' druk te maken, wat me uit het nu haalt. Is de avond eenmaal 'het nu' is ht verlangen er meestal helemaal niet (meer). 

En toch, en toch... ondanks al dat realistische en gezonde besef........ speel ik wel met het idee in augustus, als ik zomervakantie heb, de laatste week een weekje 'het mag' te plannen. Maar we zien nog wel..........

1 uur geleden zei Lonster1:

Zo ga ik er ook mee om. Krankzinnig? Misschien. Beetje dom? Ook mogelijk. Het jezelf moeilijk maken? Zeker. Ik denk dat jij en ik meer gemiddeld en gewoon zijn dan je vermoedt. 

Ik lees hier vaker dat mensen elkaars verhalen herkennen, en eerst dachten dat ze de enige waren. Ik vind dat ook wel troostrijk. We modderen allemaal maar wat aan, zo af en toe.

Ja, mooi gezegd. Absoluut waar. 
Gebruik jij overigens ook antabus om er dan vanaf te blijven als stok achter de deur? 
Of op een andere manier?

Hoi Strijkbout!

Ik heb wel mijn bedenkingen erbij als ik mensen hier dingen zie schrijven als 'ik wil me gewoon een paar keer per jaar lekker verliezen', maar ik begrijp die gedachte natuurlijk wel.

Heb zelf ook vaak de waterdichte puzzel in mijn hoofd gemaakt met als uitkomst 'een aantal keer per jaar' flink de bloemetjes buiten zetten en de rest van het jaar op de nullijn blijven. Van alle keren dat ik dat voornemen in de praktijk heb gebracht, zijn de succesvolle pogingen op 1 hand te tellen. Hierbij moet ik misschien dan ook wel even toevoegen dat het dan wel een hand zonder vingers betreft.

Ik 'vergat' mijn goede voornemen, ging onderhandelen met mezelf (1 van de favoriete bezigheden van de meeste onder ons -:)) en uiteindelijk ging het altijd van kwaad tot erger...

Of ik er gelukkiger van werd en een positief zelfbeeld had laat zich raden. Ik weet inmiddels dat dit soort plannen voor mij gedoemd zijn te mislukken. En ik vrees dat dat geldt voor 99% van alle lezers hier, maar snap ook dat iedereen zijn/haar eigen tijd nodig heeft om daar achter te komen.

Verder lees ik dit draadje met veel interesse, al doet het me plaatsvervangend pijn om al die herkenbare strubbelingen te volgen.

Zelf ben ik gestopt sinds half februari, met behulp van de Brijder in Hoorn (shout out). Voor mijzelf werkt de antabus die ik elke maandag en vrijdag neem als een goede stok achter de deur in combinatie met mijn sociale netwerk die (al dan niet in detail) van mijn situatie weten.

Ik hoop dat je snel het pad weet te vinden dat goed voor je uitpakt!

2 uur geleden zei billy1981:

Ik hoop dat je snel het pad weet te vinden dat goed voor je uitpakt!

Voorlopig ga ik goed op de nuchterheid en het dagelijks trouw innemen van de antabus iig.
En dat ben ik iig nog wel een poosje van plan.

Mooi om je te lezen, fijn dat je zo eerlijk over je gedachtegangen schrijft. Ik vind het superdapper van je om nu zo trouw de antabus in te zetten.

Hoe kom je toch aan die naam Strijkbout? Ik wen tot mijn eigen verbazing aan alle gekke aliassen hier (Niks en Ikkanhet zijn voor mij gewoon namen geworden bijv.) maar Strijkbout wil nog niet goed lukken in m'n hersenpan.

Op 9-7-2023 om 07:59 zei Yana:

Mooi om je te lezen, fijn dat je zo eerlijk over je gedachtegangen schrijft. Ik vind het superdapper van je om nu zo trouw de antabus in te zetten.

Vandaag zit ie er nog niet in (laat wakker en vrij vandaag), en om heel eerlijk te zijn dacht ik net even: 'zal ik vandaag...'
Maar nee, dat is echt nog veel te vroeg. Zo helder en ongedwongen sta ik er gelukkig wel in.

Zou het ook gewoon de invloed van de zomer een beetje zijn? Ik zie ook op dit forum duidelijk bovengemiddeld veel forummers in terugvalletjes en uitglijdertjes zitten de laatste tijd.
Zomer... brengt toch een beetje het gevoel van 'gezellig lekker los', en de valselijke 'vrijheid, blijheid' waarmee alcohol diep in ons conditioneringssysteem geassocieerd is denk ik met zich mee of zo?
Ik heb er iig ook wel last van geloof ik......
Maar voorlopig geef ik er iig nog ff niet aan toe.

De naam strijkbout.... eehm, nou daar kan ik helaas geen spannende of interessant achtergrondverhaal over vertellen. Ik geloof dat het ongeveer het eerste beste woord was dat ik me opkwam toen ik een nickname moest verzinnen  

Op 8-7-2023 om 18:06 zei Strijkbout:

Ik zit me dan ook om 'vanavond' druk te maken, wat me uit het nu haalt. Is de avond eenmaal 'het nu' is ht verlangen er meestal helemaal niet (meer). 

En toch, en toch... ondanks al dat realistische en gezonde besef........ speel ik wel met het idee in augustus, als ik zomervakantie heb, de laatste week een weekje 'het mag' te plannen. 

 

Denken aan alcohol kan een onderdeel zijn van de verslaving.  Droogdrinken wordt dat volgens mij ook wel genoemd. Eigenlijk is er dan niet veel veranderd maar het lijkt wel zo omdat er niet wordt gedronken. De verslaving richt zich nu op de gedachten aan het volgende moment.  Zou daar bij jou sprake van kunnen zijn? Als ik daar op voortborduur (en negeer dat als het je niks zegt):

Er was hier een forumlid jowan die altijd sprak over: 'netjes denken'.  Wat volgens mij zoveel wil zeggen als: door hebben wanneer je als een verslaafde denkt en ontnuchterende gedachten denken. Elke keer weer je eigen feestje (ik mag zo weer, ik mag zo weer!) liefdevol verzieken omdat je weet dat de vrijheid niet zit in verslaafd zijn, ook al wil iets kinderlijks in je heel erg graag denken dat het wel zo is. 

Wat zou er gebeuren als je die twee keer per jaar nu alvast in je agenda zet, inclusief hoeveelheden?  

Ik kan me zo voorstellen dat  het open houden van de mogelijkheid, het idee dat je vandaag zou kunnen beslissen om te drinken (of geen antabus in te nemen) die denkverslaving makkelijker in stand zou kunnen houden. Mocht er sprake van zijn uiteraard.  Maar misschien is toeleven naar twee keerp per jaar al te veel, misschien één keer per jaar, of één keer in de twee jaar? Zolang het je feestje maar verpest en dat kinderlijke deel in je  denkt dat het vèèl te lang moet wachten, zodat je wel anders om mòet leren gaan met dat wat je wil verdoven met alcohol.  Dan is droogdrinken ook geen optie meer. 

Nee ik heb geen ervaring met antabus of een ander middel. Mijn uitspattingen blijven over het algeheel ook vrij beperkt. Maar als ik er aan toegeef, is het wel weer alle hens aan dek om niet weer elke dag een excuus of gelegenheid te hebben. Mijn valkuil is vooral stress. Feestjes en partijen kan ik tegenwoordig goed aan zonder alcohol.

Ik bedacht me gisteren in bed ineens dat ik volgens mij al zo'n half jaar nu bezig was met m'n nieuwe leefstijl, waarin drank en blowen in principe geen deel meer uitmaken van mijn avonden. Maar nu keek ik net naar de datum, en verhip: precies een half jaar vandaag!

Weliswaar wat terugvalletjes gehad ook wel tussendoor, maar toch: vanaf 21 januari is wel een nieuwe periode in m'n leven begonnen waarin ik ben begonnen met m'n drankprobleem aan te pakken. Het is het kantelpunt geweest waarna dagelijks drinken en blowen als bijna standaard avondinvulling niet langer meer vanzelfsprekend was. Dus of je nu af en toe terugvalt of niet: je begint niet werkelijk vanaf nul, tenzij je natuurlijk echt heel langdurig terugvalt.

Wat dat betreft is 21 januari het punt geweest  vanaf wanneer drinken en blowen niet langer meer 'normaal' voor we was. 

Niet drinken en blowen is nu het 'nieuwe normaal'. Ik ben er behoorlijk goed gewend aan geraakt.

Kan ik nou zeggen dat m'n leven er echt drastisch beter of prettiger door is geworden, zoals ik vooraf hoopte/verwachtte? Nee. Al heeft het natuurlijk onmiskenbaar vele voordelen.

Uiteraard de katers en het verrotte, depressieve wakker worden. Dat kent iedereen die stopt met alcohol uiteraard wel.
Een ander groot voordeel is dat ik volgens mij wel een kilo of 10 ben afgevallen. Er mogen er nog wel een paar af, maar ik ga zeker niet meer door voor 'stevig' of 'gezet'. Ik zie mezelf zo een stuk grager in de spiegel iig

Ik ben ook zeker een heel stuk helderder in m'n hoofd. Al blijf ik ook wel een chaotische en rampzalig vergeetachtige add'er, maar dat zal wel nooit echt heel veel worden ben ik bang.

Andere opvallende verandering is ook wel dat m'n huis er nu doorgaans netjes, fris en aardig opgeruimd uitziet; hetgeen volgens mij ook wel in some way symboliseert hoe het aan de binnenkant met je is.

Ik geef ook veel minder geld uit. Maar ondanks dat nog steeds een financiële shitsituatie. Maar goed, daar zijn wat complicerende factoren bijgekomen. Daar wordt wel aan gewerkt.

Ik eet verder gezond, ik sport weer (hardlopen, wandelen), doe aan meditatie. Mindful door het leven gaan probeer ik ook zo veel mogelijk, maar het valt niet mee af en toe. Maar in gebruik is dat zo goed als totaal onmogelijk. Wat een versnipperde geest heb je dan zeg. Ik merkte ook direct hoe dat meteen ook weer gebeurde in m'n terugvalletjes.

Ik denk ook dat op het gebied van zelfkennis wel stappen gemaakt zijn het afgelopen half jaar. In gebruik is alles zo mistig en zit je vol met veelal onbewuste afweermechanismen die je blind maken voor jezelf. Er is een hoop te zien in jezelf met een helderdere geest. Ook in anderen trouwens. Interessant bijvoorbeeld hoe ook die trek in alcohol en andere drugs werkt. Ik heb jarenlang gedacht dat ik een uitzondering was en het toch 'niet echt' deed om gevoelens te verdoven. Ja, ammehoela! Blijkbaar kan dat jarenlang heel goed ongezien en verhuld blijven voor jezelf, ook al meen je van jezelf behoorlijk 'bewust' te zijn.
Het kan zó enorm vernuftig automatisch aan elkaar gekoppeld zijn dat ze elkaar (de trek en de emotie/gevoel) als bij een perfecte goocheltruc elkaar afwisselen zonder dat ook maar iemand in het publiek het heeft gezien. 

Maar goed..... terugkomend op 'Kan ik nou zeggen dat m'n leven er echt drastisch beter of prettiger door is geworden, zoals ik vooraf hoopte/verwachtte? Nee.'

Eén van de onderliggende redenen van mijn jarenlange gebruik is toch ook wel geweest een diepgewortelde haat-liefde-verhouding met het leven. Het leven ergens fundamenteel niet leuk vinden. En tja... in feite ervaart niemand van ons 'hét' leven, maar ervaren we allemaal 'ons' leven, je eigen leven; jezelf. En nog specifieker ervaar je eigenlijk vooral je levenssituatie van moment tot moment. 

Nou, die wordt niet ineens onversneden voluit leuk als je stopt met drank. Sterker nog: je escape is nu weg, en nu kan het allemaal vol in je gezicht gesmeten worden. Drinken had ook wel degelijk een functie. Een manier om je af en toe toch even te kunnen verzoenen met het leven. Een beetje draaglijker maken wat het leven bij tijd en wijle wel eens onverdraaglijk voor je kan maken.

Voor sommigen zullen de onderliggende oorzaken oplosbaarder voelen dan voor anderen. Voor mij voelen ze, als ik ze echt ervaar (en dat is gelukkig lang niet altijd), soms behoorlijk onoplosbaar. Ik heb ergens een behoorlijk problematische relatie met het leven en z'n inhoud. En wat is het dan ergens fijn als je soms toch even de optie hebt je een avondje te kunnen bezatten. Gewoon ff lekker helemaal je eigen bubbel in. De normale, nuchtere wereld, je nuchtere mind, even buiten te kunnen sluiten. Even gewoon je overgeven aan aangeschoten, dronken vermaak, ook al is het met kunstmatig, chemisch-opgewekt plezier. 

Ik moet dit toch soms even kunnen. Ook al is het maar een paar keer per jaar. Van het dagelijkse, dwangmatige, verslaafde gebruik wil ik graag voorgoed weg blijven. Dat is een hel in dubbele cijfers. Maar af en toe even alle remmen los... nee, dat wil ik niet loslaten. Die optie moet er voor mij af en toe even zijn. Ik zie niet voor wie of voor wat ik dat zou moeten laten. Ik heb het abstinente leven het afgelopen half jaar weer geproefd en ervaren, maar het is wat mij betreft niet de heilige graal of zo. Niet voor mij althans.

Mensen lijken vaak op een punt te komen waarin ze een soort sterke liefde voor zichzelf en het leven gaan ervaren wat er dan voor zorgt dat ze 'dat gif nooit meer hoeven'. Ik geloof dat ik die zelfliefde en liefde voor het leven nog niet gevonden heb. Geen idee of het er ooit komt.

Ik wil nu kijken of het lukt het zo'n 2x keer per jaar te doen. Maar ik verwacht dat dat toch prima lukken moet, aangezien ik toch echt verder wel gewend ben geraakt aan een leven zonder gebruik. Dat is sinds 21 januari toch echt wel een duidelijke omkering geworden. En met antabus als spaak tussen het wiel als wapen, zeker door deze consequent dágelijks in te nemen - zoals ik nu al 2 maanden doe, en erg goed werkt! - moet dat dat toch zeker kunnen lukken, lijkt me.



 

Zohee dat geen bescheiden stukkie tekst :-)

Ik zeg maar even al m'n andere afspraken van vandaag af en ga er even goed voor zitten :-)

19 uur geleden zei billy1981:

Zohee dat geen bescheiden stukkie tekst :-)

Ik zeg maar even al m'n andere afspraken van vandaag af en ga er even goed voor zitten :-)

Je hebt vast op je smartphone gelezen  Dan lijkt het enorm veel tekst ja.

Ben bijna op een derde!

49 minuten geleden zei billy1981:

Ben bijna op een derde!

HOU VOL!

nvm.

@Strijkbout

“Mensen lijken vaak op een punt te komen waarin ze een soort sterke liefde voor zichzelf en het leven gaan ervaren wat er dan voor zorgt dat ze 'dat gif nooit meer hoeven'. Ik geloof dat ik die zelfliefde en liefde voor het leven nog niet gevonden heb. Geen idee of het er ooit komt.” 

“Eén van de onderliggende redenen van mijn jarenlange gebruik is toch ook wel geweest een diepgewortelde haat-liefde-verhouding met het leven. Het leven ergens fundamenteel niet leuk vinden. En tja... in feite ervaart niemand van ons 'hét' leven, maar ervaren we allemaal 'ons' leven, je eigen leven; jezelf. En nog specifieker ervaar je eigenlijk vooral je levenssituatie van moment tot moment. “

Mooi gezegd.  Door een tijd niet te drinken kan de behoefte /motivatie ontstaan om iets aan die levenssituatie te doen. Omdat er geen escape meer is.  Is die escape er wel, dan voelen de onderdrukte behoeften niet sterk genoeg om je te motiveren.  Je bent een plantje dat verpietert maar dat net genoeg water krijgt om niet helemaal uit te drogen.   Het ziet er nog steeds uit als een plant maar het leeft niet echt, kan zich niet echt ontwikkelen, groeien. Als je je levenssituatie van moment tot moment als niet leuk ervaart, dan is ie misschien niet leuk.  Heb je al eens gedacht aan een ander leven? Zoals je aan een andere baan kunt denken? Toen ik nog in bedrijven rondhing viel het me op hoeveel mensen tegen hun zin naar kantoor gaan, vaak diepzinnig klagen, terwijl ze ook een andere baan zouden kunnen zoeken.   De verhalen die ze hebben waarom dat niet kan, ik vertel ze ook om te verklaren waarom ik blijf hangen in waar ik in blijf hangen. Ja maar, ja maar en ja maar.   We willen dat het veilig is denk ik, en wat je hebt weet je.  We gedragen ons als afhankelijke kinderen die geen ander gezin kunnen zoeken. Dus maken we er het beste van terwijl we in een situatie moeten blijven die we niet fijn vinden. Making up stories. Tuurlijk, je gaat iets dat als uitzichtloos voelt (en ook is voor een kind)  niet zitten voelen.  Ik snoepte me al in een roes als klein kind. 

Ik weet het niet zo hoor, met die mensen met guru charisma die hun blije leven als handelswaar verkopen met tips en tops om ze na te doen zodat jij voortaan ook blij kan zijn. Verkopen kunnen ze wel.  Voor mij is het wat aannemelijker dat blijheid een gemoedstoestand is die je kunt ervaren, en die komt en gaat. Net als teleurstelling, eenzaamheid, verdriet.  Elke dag een paar keer, op en neer, op en neer. Het ene wel willen ervaren en het andere niet, dat is in mijn ogen wat mij in de somberheid doet belanden.  Want dat verzet tegen die emoties, de drang om ze te onderdrukken en strategieën bedenken (wel-niet-wel-niet eten roken drinken enz) om niet te voelen wat zich op dat moment in mijn lichaam afspeelt maakt het ook onmogelijk om meer prettige gevoelens te ervaren.  What you resist persists weet je wel. 

Radicale acceptatie van wat er is. Niet eerst aan voorwaarden hoeven te voldoen om iets te mogen.  Bestaan. En dat dat genoeg is. Dus, mijn/het leven ervaar ik als niet leuk, goed dat ik het zie. Prima, niet leuk. Hoeft ook niet nu persé.   Ik voel dat ik het anders wil.  Dat mag.  Wat wil ik, waar heb ik behoefte aan, op dit moment? Wat houd me tegen om die behoefte te vervullen?  Welke angst? Welke beer op de weg?  Het is altijd de ander die me tegenhoudt: ‘ze’.  Ze zullen wel denken, ze zullen stom doen, me afwijzen, ik ben te oud, te jong, te mooi, te dun, te dik, te mislukt, anderen kunnen het wel, enz.

Misschien is acceptatie wel liefde?  

Ik weet ook niet of ik het leven nou per sé zo leuk vind. En ik kan mezelf goed in de weg zitten. De remmen los, vooral op feestjes, dat is er niet meer bij voor mij. Dat is misschien soms jammer, maar zo is het. Ben ook ouder, been there, done that. 
 

Maar ik ervaar wel méér dan toen ik dronk. Ook meer mooie, leuke, kleine dingen. Dat vind ik de moeite waard. Ik hoef me niet meer te schamen en/of te verstoppen. Ook niet als ik me niet prettig voel. Dat mág namelijk ook wel eens. 

Op 26-7-2023 om 00:12 zei Strijkbout:

nvm.

Hoe gaat ie @Strijkbout?