1 uur geleden zei Etty:

Mijn partner (toen een soort surrogaatvader denk ik) vroeg elke dag of ik al naar het uitzendbureau was geweest, en ik nam me elke dag voor om dat morgen te doen. Ik vond die vraag vreselijk, en denk dat het mijn lijdensweg alleen maar verlengde. Had hij me in mijn eigen sop laten gaarkoken, dan had ik mezelf bij de kladden moeten pakken. Maar ik kreeg daarvoor geen kans. 

 

 

Myep dat doe ik precies zo. Met iedereen in huis. Dat deed men met mij vroeger ook. Dat is de enige manier bij mij hoe dat soort dingen werken. Net zolang dooretteren tot de ander eindelijk datgene doet wat ik al onmiddellijk gedaan had natuurlijk. En dan nog ff inwrijven dat het wel heel lang geduurd heeft voordat eindelijk het licht opging.

myep myep myep een beetje rood van schaamte

Alleen de holenbeer geeft mij keihard lik op stuk als ik dat doe, de anderen laten het toe. 

Oh oh wat een herkenning weer hier.
Ik probeer al jaren zo'n moeder te zijn als Etty beschrijft.
Niet onverschillig zoals mijn ouders leken.
Er zijn wanneer nodig, op de achtergrond meedenken.
En niet de buikpijn van bezorgdheid te delen, de piekernachten.
Maar ik durf hen niet te vragen of ik voor hen een goede moeder ben.
Te lui om perfectionisme na te streven, te veel moeder om hen
niet te willen behoeden voor narigheid. Ze zitten in mijn botten.
Gelukkig hecht ik erg aan mijn eigen leven en weten ze dat ze altijd welkom zijn.
En dat is het dan. Niemand gaf mij, en jullie/anderen een gebruiksaanwijzing mee.
Het leven is niet eerlijk, soms moet je met je blote poten door de shit heen.
En depressie schijnt een prachtkans te zijn, lees je op boektitels.
En wij zijn zelf verantwoordelijk voor het grijpen van alle kansen.
Wat is het heerlijk om met pensioen te zijn

29 minuten geleden zei bumperjim:

Myep dat doe ik precies zo. Met iedereen in huis. Dat deed men met mij vroeger ook. Dat is de enige manier bij mij hoe dat soort dingen werken. Net zolang dooretteren tot de ander eindelijk datgene doet wat ik al onmiddellijk gedaan had natuurlijk. En dan nog ff inwrijven dat het wel heel lang geduurd heeft voordat eindelijk het licht opging.

myep myep myep een beetje rood van schaamte

Alleen de holenbeer geeft mij keihard lik op stuk als ik dat doe, de anderen laten het toe. 

25 minuten geleden bewerkt door bumperjim

eigenlijk voelt niemand zich gezien zo, laat staan gewaardeerd.
Tijd om de vicieuze cirkel te doorbreken lijkt me.
 

Er komt wel weer een hoop zinnigs uit het forum, ook al hoor ik niet alles graag het helpt des te meer. Bedankt allemaal  

Ja he?

Hier ook herkenning en het is verdomd niet simpel om 'los te laten'. Ik weet het ook allemaal in theorie

Maar he, je bent je bewust van je eigen patronen, spreekt uit, luistert naar hoe anderen dit ervaren...enne, we zijn niet perfect. in een podcast van Omdenken (soort gelijke situatie) hoorde ik vandeweek, soms heb je ook gewoon 'pech'.  Dealen met wat er op je pad komt. We hebben geen controle.

Het gaat om vertrouwen en er kunnen zijn. De ander zijn eigen pad gunnen. Ook je kind. 

Eén ding staat als een paal boven water, niet drinken!

Fijn om op jouw draadje wat herkenning te lezen. 

Keep up the good work

Ha Jim, lees hier nu pas. Moeilijk. Ik werd zelf depressief op die leeftijd en heb gewisseld van studie, maar worstelde daarna (natuurlijk!) weer. Mijn moeder had geen leven meer. Ik begrijp het volledig, maar ik had haar erg graag haar eigen leven gegund. Het hielp niet om naast mij te zitten meehuilen. En niemand kan iets overnemen. 
 

Ik denk er vaak aan. Ook nu mijn eigen kinderen ouder zijn en de oudste bangig is en migraine heeft. Maar ik doe niets en ze gaat. Opeens zet ze stappen en gaat ze. Ik gun jou en Vlinder dat ook. Misschien doet ze het al? Je schreef over contacten op het werk/disco? Dat is al heel wat. Wees mild  Ook en juist voor jezelf.

25 minuten geleden zei Lika:

Ha Jim, lees hier nu pas. Moeilijk. Ik werd zelf depressief op die leeftijd en heb gewisseld van studie, maar worstelde daarna (natuurlijk!) weer. Mijn moeder had geen leven meer. Ik begrijp het volledig, maar ik had haar erg graag haar eigen leven gegund. Het hielp niet om naast mij te zitten meehuilen. En niemand kan iets overnemen. 
 

Ik denk er vaak aan. Ook nu mijn eigen kinderen ouder zijn en de oudste bangig is en migraine heeft. Maar ik doe niets en ze gaat. Opeens zet ze stappen en gaat ze. Ik gun jou en Vlinder dat ook. Misschien doet ze het al? Je schreef over contacten op het werk/disco? Dat is al heel wat. Wees mild  Ook en juist voor jezelf.

Ja het is hun strijd, het levert idd niks op om ernaast te gaan zitten meehuilen. Het lukt me vaak wel om naar een meta-niveau te komen met haar, dat ik zeg sorry dat ik zo zeur/kwaad word/ me zorgen maak enz, maar dat hoort bij mijn vaderrol hè.

Ze is heel permeabel, kent altijd de nieuwste trends, slang en imiteert feilloos accenten en ziet altijd onmiddellijk ergens de grap van in. Je verveelt je geen minuut, als ze thuis is staat meteen het huis op stelten. Wordt ook meteen een enorme zooi  Het nadeel daarvan is dat ze ook meteen beïnvloed wordt door negatieve zaken: me too, Ukraine, Gaza, noem alles maar op.

Loslaten.....

Liefde................

Liefde is loslaten. 

Maar het voelt tegenstrijdig...

Het lijkt me een wankel evenwicht, loslaten moet ook weer niet in de steek laten worden.

Nou ja, je doet je best, dat is genoeg. Misschien zit het loslaten wel meer in jezelf, het gepieker loslaten, de vrijheid in jezelf blijven voelen. Daar kun je in ieder geval wat aan doen.

Ik vind het altijd zo wonderlijk, als ik er niet aan denk bestaat het hele probleem niet.

misschien moet het anders geformuleerd?
Liefde is er zijn.
En dat kan op afstand, in nabijheid, op afroep
of zomaar.
Er zijn niet voor niets honderden van die cartoonplaatjes
van Liefde is..................
vul zelf maar in.

Als ik mijn ouders zo had horen zuchten en steunen over liefde en loslaten toen ik 19 was, had ik meteen om een teiltje gevraagd  

Maar goed beide realiteiten zijn geldig. 

1 uur geleden zei Yana:

als ik er niet aan denk bestaat het hele probleem niet.

Dat klinkt een beetje Winnie the Pooh, maar tis wel waar natuurlijk

Wat @Yana zegt, dat loslaten misschien meer in jezelf zit, klopt voor mij wel. Vaak voel ik me ook weer schuldig als het me lukt om mijn kinderen los te laten, bang om er niet genoeg voor ze te zijn. Terwijl ik waarschijnlijk echt niet meer zo belangrijk ben voor ze nu (waren mijn ouders ook niet voor me op die leeftijd,was totaal niet met ze bezig)

Weet niet hoe oud Vlinder is, maar het schijnt wetenschappelijk onderzocht te zijn dat 19 jarigen in de meest egoïstische periode van hun leven zijn (schijnt dat de natuur dat zo heeft bedoeld omdat ze hun eigen plan moeten leren trekken) weet niet of dat klopt maar verklaart een hoop haha.

Wat ik inmiddels wel doorkrijg, is dat je eigenlijk niks kan doen behalve er voor ze zijn en af en toe financieel helpen als ze aan de grond zitten

Jouw ouders leden vast in stilte @bumperjim

Ja. Liefde is loslaten. Liefde is ondersteunen en helpen. En ondertussen zitten we met de gebakken peren omdat we niet precies weten welke kant we op moeten. Mijn oudste is pas 12 en ik voer nu al verhitte discussies met mijn vrouw over waar loslaten en waar juist (nog) niet. Een algemeen geldende gebruiksaanwijzing is er vrees ik niet. Dus modderen wij maar weer voort op basis van liefde, boerenverstand en fingerspitzengefühl 

@Oskar12. Het begin van een enerverende periode. Ik wens je veel sterkte de komende jaren hahaha. 

Maar met jouw veerkracht en humor lukt dat.

5 uur geleden zei lady jane:

Jouw ouders leden vast in stilte @bumperjim

Nee want ik was nog van de generatie goed je best doen en alles afmaken waar je aan begint 

Vlinder die riep bij de stelling van Pythagoras al dat het nergens goed voor was en dat ze het vertikte om die te leren.

Dat was natuurlijk ook inderdaad zo 

@Yana loslaten zit in jezelf ja. Zoals @Ettyschrijft, zij zijn goed zonder mijn gedoe. Loslaten is niet ‘ zoek het dan ook zelf maar uit’ of ‘ ik bemoei me er niet mee’(demonstratief de andere kant uitkijkend…). 
Iedereen heeft recht op zijn eigen fouten. 
 

Hoe is het @bumperjim?

8 uur geleden zei Lika:

@Yana loslaten zit in jezelf ja. Zoals @Ettyschrijft, zij zijn goed zonder mijn gedoe. Loslaten is niet ‘ zoek het dan ook zelf maar uit’ of ‘ ik bemoei me er niet mee’(demonstratief de andere kant uitkijkend…). 
Iedereen heeft recht op zijn eigen fouten. 
 

Hoe is het @bumperjim?

Gaat goed. Gisteren belde ze de Stier, druk bezig met de inschrijvingen voor volgend jaar. Ik had Vlinder al willen bellen daarover gisterochtend om te checken of het opschiet, maar de Stier zei niet bellen, laat haar maar komen als ze hulp nodig heeft. Dus hey, ik begin het te leren.

Het is vooral een vertrouwenskwestie. En je kan pas vertrouwen krijgen als je begint te vertrouwen. Dat is nu mijn eye opener geloof ik. 

Op 1-4-2024 om 08:03 zei bumperjim:

je kan pas vertrouwen krijgen als je begint te vertrouwen. Dat is nu mijn eye opener geloof ik. 

Da’s een mooie 

Hoe is het verder met minder of niet drinken?