Het is een tijdje geleden dat ik het forum nog geconsulteerd heb  Ik ben een mama van 37 jaar van 2 schatten van jongens van 5 en 7 jaar. Sinds 1, 5 jaar sloop alcohol mijn leven binnen. Eerst heel onschuldig met een paar wijntjes bij het koken om te evolueren in bingedrinken (2 flessen wijn per dag) één à twee maal per week. 

Tot ik deze zomer echt begon te beseffen dat ik een probleem had en het zo echt niet verder kon. Dit is niet de Moeder, vrouw en partner die ik wil zijn. 

Mijn man is altijd heel fier op me geweest en keek naar me op. Nu zegt hij dat hij dat nog altijd doet (het is echt een schat) maar ik wil zelf weer fier op mezelf kunnen zijn. En niet angstvallig voor mijn lieve familie verstoppen dat ik in werkelijkheid mijn kids en man teleurstel omwille van mijn alcoholgebruik. 

Stap per stap lijkt het beter met me te gaan, dankzij psycho ondersteuning en uiteraard de ongelooflijke steun van mijn man. 

Ik kamp met een depressie, wat het er niet makkelijker op maakt maar de voorbije weken voelde ik me echt rustiger en toch een beetje fier als ik de drank opzij kon laten staan. 
De voorbije weken zo goed bezig maar gisteren toch een uitschuiver gemaakt. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan… schuldgevoelens schaamte (mijn KINDEREN hebben me zo gezien :-( :-( :-(, wervelwind in mijn lichaam… Ik begrijp echt niet hoe het zo terug is kunnen mislopen. IK voel me echt een wrak en een mislukkeling vandaag. 

Alleszins ga ik doorzetten want ik wil dit nare gevoel nooit meer meemaken. Ik wil absoluut niet dat mijn KINDEREN mij zo nog ooit moeten zien. 

Heeft iemand ook ervaring met het allesoverheersende schuldgevoel na een uitschuiver? 

Hoe krijgen jullie je lichaam en gedachten gekalmeerd op zo'n momenten? Ik zou echt uit mijn lichaam willen lopen op dit ogenblik. 

Stoppen met proberen jezelf te kalmeren.... dan word je vanzelf kalm  

Na elke uitschuiver (mooi woord) is er een nieuwe dag om te bewijzen dat je het toch kunt. Don't look back, that's not where you're going. 

Op 9-3-2020 om 22:33 zei bumperjim:

Stoppen met proberen jezelf te kalmeren.... dan word je vanzelf kalm  

Na elke uitschuiver (mooi woord) is er een nieuwe dag om te bewijzen dat je het toch kunt. Don't look back, that's not where you're going. 

Dit is voor mij de uitspraak die ik zocht. Dont look back, yhats not where youre going. Bedankt

Wat misschien kan helpen is dat het niet vreemd is dat je zo beïnvloed raakt door de alcohol dat je over grenzen gaat waardoor je je zo schuldig gaat voelen.

Alcohol is vergif dat je verslaafd maakt en dingen laat doen die je nuchtere zelf niet of nooit zou doen. Onthoud dit altijd.

Concentreer je op wie je bent zonder de alcohol. Een liefdevolle moeder die niet perfect hoeft te zijn en fouten mag maken. 

Hoe gaat het nu Belleke?

zo herkenbaar wat je schrijft!!!!

@belleke

Hoe gaat het met jou nu?

Heb je hulp?

Op 9-3-2020 om 18:31 zei belleke:

Het is een tijdje geleden dat ik het forum nog geconsulteerd heb  Ik ben een mama van 37 jaar van 2 schatten van jongens van 5 en 7 jaar. Sinds 1, 5 jaar sloop alcohol mijn leven binnen. Eerst heel onschuldig met een paar wijntjes bij het koken om te evolueren in bingedrinken (2 flessen wijn per dag) één à twee maal per week. 

Tot ik deze zomer echt begon te beseffen dat ik een probleem had en het zo echt niet verder kon. Dit is niet de Moeder, vrouw en partner die ik wil zijn. 

Mijn man is altijd heel fier op me geweest en keek naar me op. Nu zegt hij dat hij dat nog altijd doet (het is echt een schat) maar ik wil zelf weer fier op mezelf kunnen zijn. En niet angstvallig voor mijn lieve familie verstoppen dat ik in werkelijkheid mijn kids en man teleurstel omwille van mijn alcoholgebruik. 

Stap per stap lijkt het beter met me te gaan, dankzij psycho ondersteuning en uiteraard de ongelooflijke steun van mijn man. 

Ik kamp met een depressie, wat het er niet makkelijker op maakt maar de voorbije weken voelde ik me echt rustiger en toch een beetje fier als ik de drank opzij kon laten staan. 
De voorbije weken zo goed bezig maar gisteren toch een uitschuiver gemaakt. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan… schuldgevoelens schaamte (mijn KINDEREN hebben me zo gezien :-( :-( :-(, wervelwind in mijn lichaam… Ik begrijp echt niet hoe het zo terug is kunnen mislopen. IK voel me echt een wrak en een mislukkeling vandaag. 

Alleszins ga ik doorzetten want ik wil dit nare gevoel nooit meer meemaken. Ik wil absoluut niet dat mijn KINDEREN mij zo nog ooit moeten zien. 

 

Heeft iemand ook ervaring met het allesoverheersende schuldgevoel na een uitschuiver? 

Hoe krijgen jullie je lichaam en gedachten gekalmeerd op zo'n momenten? Ik zou echt uit mijn lichaam willen lopen op dit ogenblik. 

Jouw verhaal lijkt aardig op dat van mij..en net wat ze zeggen. Ga weer verder waar je gebleven was

hoi Belleke,

Zelf ben ik ook moeder en kamp met hetzelfde. Ben zelf moeder van 3 dochters. Misschien kunnen we met elkaar in contact komen.

Dit is heel herkenbaar.Ik ben zelf ook paar keer flink over mijn grenzen heen gegaan En ik heb er nu nog last van Ben inmiddels twee jaar clean trouwens.Gewoon doorzetten.Ik heb ook veel moeite mee gehad.Nu probeer ik alles een plekje te geven.Je zit in zo n negatieve spiraal.Erg moeilijk om uit te leggen aan mensen.