Normaal als ik thuiskom van mijn opleiding staat mijn moeder te koken. Maar dat was al een paar weken niet zo. Er waren geen boodschappen in huis en zij lag op de bank. Ze zorgde ook minder goed voor zichzelf, terwijl ze het altijd zo belangrijk vond om er netjes uit te zien. Ondertussen zat haar glasbak steeds weer vol.
Ook haar gedrag veranderde: ze had emotionele huilbuien en werd snel boos. Dat botste, want ik had daar al snel genoeg van. ‘Kap nou eens met die slachtofferrol,’ riep ik dan. En dan riep zij terug dat ik normaal moest doen. Niet echt een gezellige sfeer. Ik woon alleen bij mijn moeder, dus we waren thuis op elkaar aangewezen.
Vanwege de ruzies en spanningen in huis heb ik hulp gezocht bij mijn mentor
Daar kon ik mijn verhaal kwijt. Zij zocht met me mee op internet. We vonden tips hoe ik met mijn moeder om kon gaan. Ik ging anders op haar reageren. Daardoor kregen we ook minder ruzie. Als ze had gedronken ging ik niet naast haar zitten, maar zei ik: ik zie dat je gedronken hebt en dat vind ik niet fijn. Dan ging ik weg. Iets voor mezelf doen.
Mijn moeder drinkt nog steeds, maar we praten ook weer over andere dingen. Bijvoorbeeld de serie die we samen kijken. En volgende week gaan we een keer samen koken.
